Hallo allemaal !

Ik ben niet zo van het schrijven en heb even de tijd en energie moeten vinden om aan mijn blog te beginnen maar toch ga ik mijn verhalen (proberen te) schrijven. Ik maak namelijk teveel mee, het is (uiteraard) zonde om dingen te vergeten, en het is nog leuker om later terug te lezen en te kijken naar al de avonturen die ik beleefd heb ! Hou je dus maar vast want dit wordt mijn eerste hele lange blog

Waarom als Aupair naar Australië ?

Zoals veel mensen weten heb ik geen standaard leven. Ik doe de dingen vaak op mijn manier en allemaal net even anders dan anders, daardoor was het echt iets voor mij om aan dit avontuur te beginnen. Australië, een droom die ik al lange tijd had. Niks van het land weten (alleen die gedachten en mooie plaatjes in mijn hoofd), niet zo voorbereid en gewoon het avontuur aangaan. Zoals mensen mij kennen: weloverwogen maar toch onverwachts.

Het liep niet helemaal lekker op mijn werk, ik wist niet zo goed of ik nog wel in de kinderopvang wilde werken en ik miste het leven als de 'super' nanny (ik heb twee jaar als nanny gewerkt). Dit kwam vooral doordat je op een hele andere manier contact hebt met de kinderen en echt de aandacht en de tijd voor ze hebt (wat in de kinderopvang tegenwoordig helaas wel anders is). Daarnaast kan je de ouders enorm helpen als het nodig is of als de planning onverwachts toch even anders loopt. Je bent een van de 'belangrijke' personen in het leven van de kinderen en helpt mede bij de opvoeding (ligt ook een beetje aan de leeftijd natuurlijk maar dat was in mijn geval wel zo). Doordat ik toen een baan aangeboden gekregen had bij een andere kinderopvang (een oud stagiaire stelde me voor om te solliciteren, thanx lisette ), het niet meer naar mijn zin had bij mijn huidige werk en niet meer met plezier naar mijn werk toe ging heb ik toen besloten om mijn baan op te zeggen. Dit was voor mij een grote stap aangezien ik een vast contract kreeg, de uren die ik gevraagd had en de functie die ik graag wilde maar toch was het de beste keuze en gaf het mij enorm veel rust. Ik ben toen na één telefoontje op gesprek geweest bij de andere kinderopvang en kon gelijk een dag meedraaien. Super ! Maar toch weer hetzelfde gevoel... vollere groepen, drukte en weinig aandacht voor de kinderen buiten de dagelijkse activiteiten om (te veel willen, of moeten op een dag terwijl je al niet veel tijd hebt). Ondanks dat ze me met open armen ontvingen enstonden te springen om me aan te nemen heb ik dit dus niet gedaan. Ik had op dat moment namelijk ook, onverwachts, contact met twee gezinnen die mij graag wilden ontmoeten. Dit liep via een nannybureau (bemiddelingsbureau) waar ik al maanden mee bezig was en al maanden niks meer van gehoord had. Op dat moment voelde het dus als drie keuzes en een belangrijke beslissing in mijn leven terwijl ik voor mezelf al wist dat het niet de kinderopvang werd. Vervolgens had ik al snel de gesprekken met de gezinnen, drukke en chaotische weken met veel gedachten en twijfels. Het eerste gezin leek heel erg op het gezin waar ik voor gewerkt had en leek een instelling te hebben van: doe wat je wil doen en alles is prima, zolang het huis maar aan kant is als we thuiskomen en de dingen die moesten gebeuren gedaan zijn. Perfect contract, perfect baantje, leuke mensen, alleen een vader die niet met de kinderen kon omgaan en niet echt geïnteresseerd leek (wat mij geen goed gevoel gaf vanwege eerdere ervaring) en een enorme reistijd met misschien nog file. Niet helemaal perfect dus.. Inmiddels had ik daardoor mijn hoop gevestigd op het gezin wat dichterbij woonde en na het gesprek leek dit een leuk gezin en een goede klik ! Maar na een dag meelopen bleek dit helemaal anders. Ik kreeg weinig uitleg (moeder was moe van het feestje de vorige avond ?), er waren hoge verwachtingen voor mijn gevoel en ik was totaal niet mezelf (ik was enorm gesloten en voelde me helemaal niet op mijn gemak). Na die dag bleek dus dat de ouders hetzelfde gevoel hadden als ik en dat het niet echt lekker ging, ik kreeg uitleg die ik van tevoren had moeten hebben (nadat ik klaar was die dag). Na een paar dagen denken en in overleg met het nannybedrijf hebben we daarom dus besloten om een tweede meeloopdag te doen. Maar thuis had ik een enorme stress, ik werd wakker van het idee dat ik daar weer heen moest en had een enorm huilgevoel (huilbui) wat ik niet van mezelf kende en nooit eerder had gehad. Niet echt wat je wil bij de start van een nieuwe baan. Dus dat was het ook niet helemaal. Dan was het eerste gezin toch echt de beste optie voor nu ! Maar helaas hadden zij geen tijd en inmiddels dus al een andere nanny (NEE!). Mijn drie keuzes die ik had waren toch niet wat ik gehoopt had, ik had spijt van mijn verkeerde beslissing en alles liep voor mijn gevoel verkeerd. Maarja als alles dan toch al zo loopt waarom dan niet Australië ? Dit speelde alweer een tijdje opnieuw door mijn hoofd en voelde als de kans en alsof het zo moest lopen. Als ik dit nu niet zou doen dan nooit meer en dan zou ik spijt krijgen. Ik was eraan toe om mijn vastigheid (huisje, auto, sport enz.) op te geven en gewoon te gaan, het avontuur aan te gaan en de tijd voor mezelf te nemen. Dit heb ik dus gedaan (mijn verhuizing was wel even een hoogtepunt ook en trots dat ik ben! Alles zelf geregeld, in orde gemaakt en zelfs een grotere bus gereden omdat ze de maat die ik besteld had niet meer hadden. Helluuupp, mijn angsten waren toen al ver overwonnen) en vanaf december was ik weer even thuis bij mijn moeder, zonder werk. Saai toch ? Eerst een druk werkleven en dan helemaal niks meer terwijl ik al niet lang thuis kan zitten als ik niks kan doen . Daarom kwam mijn lieve vriendinnetje met het idee om de feestdagen (kerst/oud en nieuw) nog even bij de post te werken (en we hebben gewoon samen gewerkt, hoe gaaf is dat! loveyou elaine ). Ik werkte veel snacht's en soms overdag, en terwijl ik daar was besefte ik me regelmatig dat ik me lange tijd niet meer zo gelukkig had gevoeld. Leuke mensen en no stress terwijl ik zelf niks meer had en alles had opgegeven.

Deze keuze is tot nu toe de beste keuze ever geweest en ik zeg altijd: geld is maar geld, maar ervaringen en herinneringen pakt niemand je meer af !

Aanmelden en het proces

Vanaf de aanmelding is het allemaal heel erg snel gegaan. Je krijgt veel opgestuurd en wordt met alles geholpen stap voor stap. Dat is erg fijn ! En ik ben daardoor blij dat ik voor Travel Active gekozen heb. Het is veel en je moet er even (nouja even, lang in mijn geval ) voor gaan zitten maar als dit je keuze is waar je volledig achter staat heb je dat ervoor over en begint het plezier al bij het invullen van de eerste formulieren. Daarna volgt het filmpje (oh no! thanx zusje ), de brief aan de familie (bij mij drie pagina's lang, oeps.. perfectionist on top) en een fotoalbum (familie, vrienden, hobby's en natuurlijk foto's met kinderen). Gelukkig had ik alle tijd omdat ik in december thuis was en niet meer fulltime werkte. Je mag trouwens bij de formulieren ook volledig eigen keuzes invullen van: leeftijden (van de kinderen), huisdieren ja of nee tot acceptatie van single parents of niet enz. hartstikke fijn. Als alles dan af is en ingeleverd is krijg je bericht om deel te nemen aan een voorbereidingsworkshop en een voorstel voor een skypeinterview (deels in het engels met een medewerker van travel active, spannend!). Ik had eerst de voorbereidingsworkshop en daarna het skypegesprek maar de meeste deelnemers tijdens die dag hadden het skypeinterview al gehad (voor mij fijn want ik kon een beetje horen wat ik kon verwachten). Voor mij viel die voorbereidingsworkshop een beetje tegen omdat iedereen in een ander stadium van het proces was (sommige hadden zelfs al een gezin en sommigen begonnen net, net als ik) en omdat iedereen naar andere landen gaat. Ook werden er veel dingen verteld die ik al wist en die al in de informatie van de emails te lezen waren. Maar toch leuk om geweest te zijn, we kregen een erg leuk typisch nederlands kookboek by the way ! De week daarna had ik dus mijn skypeinterview. Dat vond ik spannend maar dit ging uiteindelijk super relaxed en goed ! Ik kreeg te horen dat mijn engels goed was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Top! De formulieren en papieren werden naar de partnerorganisatie in Australië gestuurd en vanaf dat moment duurde het niet lang voordat ik geaccepteerd werd (je krijgt dan een email).

Ondertussen...

In de tussentijd was ik uitgenodigd voor het tv-programma all you need is love. Dit had ik al een paar dagen eerder te horen gekregen en was dezelfde dag, avond, nadat ik het skypeinterview had. Extra spannend dus die dag (19 december) want mijn vriend woont in Turkije (lange afstandsrelatie van 6,5 jaar) en ik had hem alweer een half jaar niet gezien ! Zou hij voor het eerst naar Nederland zijn gekomen ? Het zal toch niet... En ja ! Daar was hij dan die avond. Fantastisch, samen het jaar afsluiten en samen verder reizen (terug naar Turkije omdat ik al naar hem toe zou gaan). Ik had mijn ticket laten gaan omdat ik drie dagen eerder naar Turkije zou gaan dan mijn vriend en had een nieuw ticket gekocht om samen terug te kunnen vliegen (en we zaten naast elkaar in het vliegtuig woohoo !).

Mijn plannen

De planning was al dat ik naar Turkije zou gaan (twee maanden januari/februari) en vanaf daar (maart) door zou vliegen naar Australië. Daardoor moest ik nog een hoop regelen in de laatste weken voor vertrek. Maar het is allemaal gelukt (!), na heel wat gedoe met de zorgverzekering (stopzetten), regeltjes, regeltjes, regeltjes, en zelf (zorgverzekering dus) niet meer weten hoe het zit pfff, en misschien wel tien keer uitleggen zo'n momentje dus (rook uit je neus/oren haha!) en afgescheept worden met een antwoord waar je niks aan hebt omdat ze het niet weten. Het probleem is namelijk: als je je uitschrijft bij de gemeente (wat ik gedaan had omdat ik langer dan zes maanden weg ben uit Nederland) heb je geen recht meer op een Nederlandse zorgverzekering. Je moet hem dan stopzetten door: je nieuwe Nederlandse zorgverzekering door te geven (zij kunnen dit alleen regelen voor je), maar die had ik uiteraard niet want ik had geen recht meer op een Nederlandse zorgverzekering, of door een nieuw adres door te geven (in het buitenland, binnen 8 weken na je vertrek. Maar ik ging reizen, naar Turkije en dan naar Australië, dus dat had ik ook niet). Ik dacht dus, ik schrijf me anders gewoon uit voordat ik naar Australië ga (na Turkije) en zeg dan mijn zorgverzekering op maar wat bleek: je moet dit zelf doen bij je gemeente, en met je paspoort naar het gemeentehuis, en je kan niemand machtigen om dit voor je te doen. Klaar was ik en ik zat met mijn handen in het haar,waarom is het zo moeilijk om je Nederlandse zorgverzekering op te zeggen ? Wat ik dus heb gedaan is het formulier verhuizen naar het buitenland (ofzo..) ingevuld en overal ingevuld: niet van toepassing, in verband met reizen (dus bijvoorbeeld adres, plaats, en zelfs de postcode sorry maar als zij zo moeilijk doen dan is dat mijn enige manier om het misschien toch voor elkaar te krijgen). Ik was namelijk al helemaal niet van plan om 'even' een ticket te boeken van Turkije naar Nederland om één keer langs te gaan bij het gemeentehuis en me uit te schrijven natuurlijk. Nouja ik heb mijn best gedaan.. er was geen andere oplossing. De rest ging iets soepeler en was een kwestie van bellen, mailen en regelen.

Mijn reis

Toen kon alles echt beginnen. Mijn eerste ticket had ik dus naar Turkije en ik vloog samen met mijn vriend Hij had een appartement kunnen regelen en omdat hij naar Nederland was gekomen had hij ook geen werk meer in Turkije, daar was hij mee gestopt. Zijn werk was in de plaats waar hij woont en wij huurden het appartement in een andere plaats, een beetje ver weg om steeds heen en weer te reizen. Dit appartement was in eerste instantie voor een maand (en misschien ook de tweede maand maar dat lag aan zijn werk, of hij werk zou vinden). Een heerlijke maand waarin we niet veel gedaan hebben maar toch af en toe weg zijn geweest, prima. Wel was het af en toe lastig dat zijn moeder ziek was (en dus veel belde en vroeg of we kwamen) en dat we met de bus naar zijn dorp moesten, en het laatste stukje met de auto of een taxi. Dit kostte veel geld en we hadden afspraken in het ziekenhuis waardoor het dus veel heen en weer reizen was (en soms makkelijker was om daar, bij mijn vriend thuis of bij zijn oom en tante thuis, te blijven slapen). De laatste weken waren daardoor een beetje onvoorspelbaar en druk.

By the way, in de eerste weken dat ik in Turkije was kreeg ik al snel een telefoontje van de verzekering dat mijn situatie begrepen werd en dat mijn verzekering stop gezet zou worden vanaf de datum dat ik vertrokken was uit Nederland. Top!

Een ander leuk nieuwtje is wel: dat mijn vriend en ik getrouwd zijn ! Dit wilden we al een tijd en aangezien we elkaar al lang kenden en veel (oké veel, daar is misschien niet iedereen het over eens het is geen standaard relatie natuurlijk, maar voor ons veel) samen hadden meegemaakt was het nu wel eens tijd (na 6,5 jaar). Het gaat in Turkije allemaal net even anders en dat waren drie dagen van rennen, racen en vliegen. Veel papieren, veel laten vertalen en veel gebouwen in en uit. En dat in drie verschillende plaatsen . Het geluk was dat zijn oom ons enorm geholpen heeft, anders was dit nooit zo gelukt. 30 Januari 2018 zijn wij dus getrouwd. Het was een mooie dag maar sommige dingen verliepen ook toen weer net even anders. Ik had een leuk shirtje (enige nette shirtje wat ik mee had op mijn reis ) maar dat was natuurlijk een kort t-shirtje waardoor mijn vriend zei dat ik beter het vest aan kon houden wat ik daaroverheen had (wat ik snap, welkom in de cultuur! een beetje aanpassen, en zelf ook al had bedacht. Ik had hier van tevoren niet over nagedacht en geen lang net t-shirt meer gekocht) Ik had daardoor gewoon mijn normale kleding aan en was niet zo voorbereid. Trouwen in mijn broek en adidas vest, achja waarom ook niet (welkom in mijn onvoorspelbare leven! en ja pap, je had gelijk: ooit zou ik trouwen maar wel in een broek), terwijl mijn vriend zich snel had omgekleed en netjes in pak naar buiten kwam (nee he!). Wouw . Daar gingen we dan, op naar het ? (soort gemeentehuis denk ik, ik weet niet hoe het heet?). Nog even wat drinken met de familie (zijn broer, oma, oom, tante en nichtje waren erbij) terwijl mijn vriend de laatste dingen aan het regelen was (ringetje onder andere), en toen gingen we daar om 14.00 naar binnen. Een mooie grote zaal met mooie witte stoelen en mijn vriend mocht zelf alles voor mij vertalen (van het Turks naar het Engels, normaal moet je daar een echte tolk voor hebben, dus dat was ons voordeel). Vervolgens had hij een super mooi ringetje voor mij en kregen we het trouwpaspoort. Yes! Ik was blij dat we het eindelijk geregeld hadden.

Nog even naar de juwelier omdat mijn ringetje iets te groot was, en opnieuw op zijn Turks natuurlijk: die man had allemaal ringetjes van een andere maat gepakt en had diegene die ik had alweer terug gedaan en vroeg vervolgens welk ringetje we hadden... uhmmjaa ik zie hier zoveel ringetjes en allemaal verschillend ! Had ik weer... baal, baal. Uiteindelijk wisten zij dus welke het was (want ik zag hem dus niet meer) en zouden ze hem iets kleiner maken (terwijl ik nog steeds niet zeker was of het wel echt de goede was, BALEN, wat uiteindelijk gelukkig toch zo was). Daarna gingen we naar het huis van de man (een belangrijke man van de moskee, ik weet niet precies wat hij was) die erbij was tijdens het trouwen om de beloftes nogmaals te doen, maar dan voor het geloof. Er werd mij netjes van tevoren gevraagd of ik dit wilde en goed vond. Ik had me al lang verdiept in dingen dus ik wist wat er bedoeld werd en vond dit uiteraard geen probleem (dit is een van de belangrijke dingen voor het geloof als je moslim bent, trouwen voor de imam). De imam kwam dus ook naar dat huis en er werd, na de beloftes opnieuw uitgesproken te hebben (je zegt dan beide drie keer evet , wat ja betekent), vervolgens onderhandeld over de prijs die mijn vriend (man inmiddels, maar vriend klinkt nog steeds leuker sorry haha) zou moeten betalen aan mij als hij van mij zou scheiden (ja mensen dat word gelijk besproken, terwijl het toch echt niet de bedoeling is om te scheiden, dat is niet waarvoor je trouwt). We aten baklava (turkse zoetigheid) om het te vieren. Aan het eind van de middag zijn we toen naar (het huis van) zijn moeder gegaan, die kon er niet bij zijn omdat ze zo ziek was. En daar aangekomen was het opstaan en naar het ziekenhuis, het directe leven ging gelijk weer door (zoals we inmiddels een beetje gewend waren). Een niet echt aangename rit naar het ziekenhuis en weer lang wachten terwijl recep (naam van mijn vriend) druk was met zijn moeder. Ik was blij toen we, die avond laat, thuis waren !

De matches met de gezinnen

De matches met de gezinnen begonnen in de (eerste) maand dat ik in Kusadasi was, dit is de plaats waar we het appartement gehuurd hadden (was ik even blij dat ik internet had en kon skypen en mailen, ondanks dat enorm lastige tijdsverschil van 8 uur). Mijn profiel was al een tijd online en na een testmail van het partnerbedrijf in Australië (smartaupairs) kwamen zij erachter dat ze mijn emailadres verkeerd op mijn profiel hadden gezet (sorry, foutje.. en inmiddels al 10 matches met families, helluuppp, ik wist even niet meer waar ik moest beginnen aangezien ik daarna ook heel wat mailtjes van deze families kreeg). Er was namelijk een familie die mij al dagen probeerde te bereiken. Dat was de eerste familie die mij benaderde en ondanks het moeizame contact (tijdsverschil, geen reacties en waarschijnlijk mijn mailtjes die bij hun in de spam belandde) is dat nu de familie die het uiteindelijk is geworden (yaay!). Zij waren ook degene die mij het meest aanspraken qua foto's en verhaal wat ze schreven. Fantastisch ! Alleen de startdatum was helaas niet helemaal perfect en gooide mijn plannen een beetje door de war. Ik kon pas eind maart bij hen starten terwijl ik toch echt uiterlijk begin maart naar Australië wilde reizen (hoe ging ik die drie tot vier weken dan overleven ?). Ik had daardoor ondertussen nog wat gesprekken gehad (een of twee denk ik) met andere families maar ik wist eigenlijk al dat ik voor dit gezin wilde gaan omdat de klik er gelijk was (we hebben eerst gebeld via whatsapp omdat skype niet werkte en daarna nog een keer via skype gebeld) en omdat ze enorm de verantwoordelijkheid namen voor mij (zo voelde het in ieder geval). Ook sloot de opvoeding enorm aan bij hoe ik over opvoeding denk en wil dat meisje graag leren voetballen (Yes, let's do this!). De kinderen zijn 2 (jongen) en 4 (meisje). De familie vertelde ook dat ik weer kon voetballen en dat ze voor mij een club konden vinden, wat ik graag wilde. Super! Dus we konden alles in orde maken en de zorgen begonnen (omdat ik toch wel eerder naar Australië wilde en een manier wilde vinden om daar te reizen of te verblijven. Aangezien ik teveel bagage had en een enorm grote koffer was backpacken ook niet echt een optie). Wel wist ik dat ik een super tijd met dit gezin kon gaan hebben en dat ik liever een late start had dan haast en een verkeerde keuze. Dus ik was blij met dit gezin. Er was één ander gezin in diezelfde tijd waar ik mee zou skypen wat me erg leuk leek maar na de mails over eventuele data en tijden heb ik nooit meer wat van ze gehoord (heel gek en jammer) en zitten wachten (op skype een uur lang) voor niks Die emotionele rollercoaster waar andere aupairs over schrijven kan ik me (helaas) helemaal bij aansluiten. Het grote geluk en voordeel is dat smartaupairs (de partnerorganisatie, het aupairbedrijf in Australië) mij enorm hielp en op alles een antwoord gaf dus ik had er alle vertrouwen in dat alles goed zou komen. Het contact met hen verliep enorm soepel. Omdat ik nu een contract met een familie had maar daardoor dus laat begon stelden zij (smartaupairs) zelfs voor om mijn profiel opnieuw te openen en op zoek te gaan naar een familie voor een korte match (short time placement). Dit zou niet makkelijk zijn maar we konden het op z'n minst proberen. Hartstikke fijn (maar al die onzekerheid is soms wel lastig).

Ondertussen...

In de tussentijd waren we alweer een maand verder en de eerste match was dus snel. Mijn vriend had nog steeds geen werk kunnen vinden in Kusadasi en daarom besloten we terug te gaan naar zijn dorp en bij hem thuis te blijven de tweede maand (ondanks dat hij dacht dat dat enorm moeilijk zou zijn voor mij). Zo hoefden we geen huur meer te betalen en kon hij weer gewoon werken in de olijvenboomgaard. De dagen dat het regende werkte hij niet en was hij thuis. In het begin was dit enorm heftig (als mijn vriend aan het werk was, zijn broer werkte ook 6 dagen in de week) omdat zijn moeder zo ziek was en soms (de ene dag ging het beter dan de andere dag) overal hulp bij nodig had, en daardoor zat ik ook enorm in een 'dip' voor de eerste twee dagen dat we daar waren. Hetgene wat het zo heftig maakte is dat zijn moeder alleen was als mijn vriend en zijn broer aan het werk waren terwijl ze eigenlijk bijna niks zelf kon, en zelfs geholpen moest worden om op te staan en naar de wc te gaan en weer terug (ik was er dan wel en ik heb haar geholpen, maar ik kon niet heel veel voor haar doen). Dat is een groot verschil in cultuur. Het is in Turkije normaal om voor elkaar en de familie te zorgen ook als dat eigenlijk niet kan. De ochtend als mijn vriend aan het werk was schreeuwde/huilde ze gewoon bijna twee uur lang terwijl die broer sliep (die werd niet wakker) en toen ben ik na een half uurtje maar naar haar toe gegaan. Ik heb toen de deken een beetje goed gelegd en meer kon ik niet doen. Het was toen voor een half uurtje oké maar ging gerust een uur, of anderhalf, verder. Slapen kon ik dan ook niet meer en die dagen was ik gewoon 7 uur wakker. Emotioneel voor mij erg zwaar.Mijn vriend woont in een dorp waardoor ik nergens heen kon (alles moet je met de auto doen en niks is op loopafstand) en veel binnen was en zijn familie (moeder en broer) kan alleen Turks waardoor we elkaar amper konden begrijpen. Ik was dan blij als mijn vriend weer thuis was van werk. Gelukkig waren de dagen daarna wat wisselend en was hij wat dagen thuis, vanwege de regen. Het was de eerste week dus heel erg wennen maar ik merkte de tweede week al snel verschil. Ik begon een beetje mijn eigen ritme te vinden. Lang in bed blijven, afwassen, wat eten, soms wat was ophangen buiten, even bellen met vrienden/familie enz. Mijn vriend had ook al snel internet voor mij geregeld in zijn huis, en we hadden wifi ! Normaal hebben ze geen wifi maar dat had hij speciaal geregeld, hoe lief... Dat was voor mij uiteraard nodig vanwege de matches en de skypegesprekken die ik eventueel nog kon hebben. Ik leerde ook enorm veel turkse woorden en zinnen, de taal, omdat we (ik, zijn moeder en zijn broer) elkaar uiteraard niet konden begrijpen en ik was elke keer weer blij als ik zijn moeder begreep en wat voor zijn moeder kon doen. Ik heb enorm veel geleerd en ben uiteindelijk blij dat ik gebleven ben (en enorm dankbaar voor alle ervaringen) ! Simpele voorbeelden van de taal, wat ik geleerd heb, zijn: open (acik), sluiten (kapat), een soort thee wat ze dronk, deur (kapi), opstaan (kalk), wat wil je drinken enz.

We hadden by the way een heel lekker bed (op z'n turks haha!) van simpel wat dekens op de grond, een hele ervaring (en ik was zo happy met ons romantische bedje, je hebt helemaal niet veel nodig). Normaal slapen ze allemaal op de bank (ja de bank, ze hebben daar vaak geen bedden maar banken die je uit kan klappen tot bed), en op de grond, in de woonkamer maar omdat zijn moeder zo ziek was (luidruchtig) en die broer ook enorm luidruchtig slaapt had mijn vriend een eigen bed voor ons gemaakt in de kamer ernaast zodat ik beter kon slapen (wat bij mij nogal een probleem is). Enige nadeel was dat je door die kamer heen moest om naar de wc te gaan (en daar zat alleen één deur tussen), dus kloppen voordat ze binnen kwamen (haha !!), en ik deed dan maar net alsof ik sliep als het nog erg vroeg was (maar natuurlijk was ik dan alweer wakker van alle geluiden, beetje ongemakkelijk soms).

Mijn profiel was dus gewoon nog geopend voor de short time placement maar dat schoot niet echt op. Ik kreeg van elk gezin een email en had inmiddels alweer vijf nieuwe matches dus ook vijf keer een email (unbelievable hoeveel gezinnen mij als aupair willen hebben, en ik had zelf ook wat gemaild naar gezinnen maar kreeg dan vaak geen reactie). Als ik dan antwoordde op de email en vertelde dat ik op zoek was naar een korte match omdat ik al een gezin had haakte veel families al af. Uiteindelijk had ik een gesprek met een moeder die wel akkoord wilde gaan voor een korte match, maar wel voor twee maanden. Het was toen inmiddels al eind februari en ik zou eind maart bij het gezin wat ik al had beginnen, maar zij hadden eerder voorgesteld om mij een maand langer te geven en dus een maand later te laten starten zodat het makkelijker was om een korte match met een gezin te vinden. Perfect! dacht ik... Ik heb die familie die ik al had dus nogmaals gevraagd of dit oké was en als ik eind april zou beginnen was dat prima zeiden ze. Yes! het kon dus nog (de short time placement)...en na wat mailen hadden we het skypegesprek gepland. Helaas moest ze dit uiteindelijk afzeggen vanwege haar kapotte computer en hebben we een nieuwe afspraak gemaakt. Dit was net op de dag dat ik eindelijk lekker weg kon omdat mijn vriend thuis was (een beetje balen) maar werk was ook belangrijk dus ik heb besloten om toch het gesprek te voeren. We waren daardoor al vroeg weg gegaan om op tijd terug te zijn voor het gesprek en, ja misschien verwacht je het al, dat ging niet zoals we gehoopt hadden Mijn vriend zegt altijd: easy things are never coming to me, en dat heb ik gemerkt ! Er was markt en eenmaal teruggekomen bij de auto waren we volledig ingeparkeerd (nee he!). Dat was dus snel naar het politiebureau (gelukkig om de hoek) en gauw de eigenaar bellen van de auto of hij zo vriendelijk wilde zijn om zijn auto even te verplaatsen. Dit was gelukkig snel geregeld en ik had die moeder van het gezin gemaild dat ik zo snel mogelijk online probeerde te komen. Dit was dus uiteindelijk gelukt en er was gelijk een leuke klik met die moeder. Super ! Ik zag het wel zitten en het leuke was dat zij niet in Sydney woonde (waar die familie woont die ik al had) maar in Melbourne, hoe gaaf is dat ! Ik zou hier niet snel komen als ik in Sydney zou zijn en zag het wel zitten om eerst naar Melbourne te gaan. Plan gemaakt dacht ik... Totdat de eerste familie, die ik al had, smartaupairs had gemaild dat ze me begin april uiterlijk wilden hebben. Iets wat ik niet snap want ik heb het ze gevraagd maargoed zo zie je het kan van de een op andere dag veranderen en je weet nooit hoe het loopt. Hierdoor vond die moeder het voor de short time placement dus tekort (wat ik begrijp haar zoontje was drie jaar) en wilde zij niet doorgaan met de match. Ik was een beetje teleurgesteld omdat ik het goed overlegd dacht te hebben en goed geregeld dacht te hebben en het skypegesprek dus uiteindelijk voor niks was (we waren beiden zo enthousiast). Dat was het moment dat ik dacht: het gaat niet lukken, laat maar en ik ga er geen moeite meer voor doen 26 maart ben ik in Sydney en daarvoor moet ik gewoon wat proberen te regelen (omdat ik wel al naar Australië wilde en omdat het moeilijk was om zo lang in Turkije, bij mijn vriend thuis, te blijven. Naar Nederland terug, voor een maand, wilde ik ook niet omdat mijn reis was begonnen en mijn verzekeringen al geregeld waren waardoor ik in Nederland niet meer verzekerd was). Ineens kreeg ik ook nog te horen dat die familie (die ik dus al had) oppas had geregeld voor een week (familie) en dat ik daardoor pas 2 april kon beginnen (weer een week later !), omdat ze niet wisten wanneer ik zou komen (had dat niet even overlegd kunnen worden ?? nouja de communicatie loopt vanaf het begin af aan al niet zo lekker met die familie zoals je ziet, heeeeel irritant, maar ik ben blij dat mijn gevoel goed is bij de familie en dat ik er wel het vertrouwen in heb). Dat was het dan, 2 april zou ik beginnen, prima. Ik maakte me al niet meer zo druk en mijn vriend vond het natuurlijk niet erg als ik langer in Turkije zou blijven. Totdat ik ineens een paar dagen later wakker werd en zag dat ik een mailtje had... voor een short time placement ! Ik had dus terug gemaild dat ik dat heel graag wilde en dat ik tot 2 april kon komen, en dat was prima. Twee uur later had ik het skypegesprek (ik zou eigenlijk meegaan met mijn vriend en zijn oom naar de olijvenboomgaard maarja plans changed, erg jammer maar werk was ook belangrijk: keuzes, keuzes, keuzes) en mijn ticket kon per direct geboekt worden Dat was heel onverwachts en snel want het gezin vond het leuk als ik voor het weekend zou komen (en het was al dinsdag) en aangezien het 1 of 2 dagen reizen was moest ik mijn ticket boeken, mijn spullen pakken, en vertrekken. Maar ik was blij en opgelucht. Alles dus geregeld en ready to go... Het afscheid was nog steeds moeilijk en dat blijft (ik mis hem zo, mijn lieve mannetje) maar het voordeel was dan weer wel dat ik me niet kon voorbereiden op het afscheid dus daar minder over nadacht (minder verdrietig was) en veel aan mijn hoofd had.

Ik ging tenslotte nog steeds naar Melbourne voor de eerste maand (wat ik graag wilde), daar woont het gezin waar ik nu ben.

Ik heb trouwens awesome cadeautjes gescoord op de markt in Turkije ! Twee armbandjes met de namen van de kinderen, hoe cool als je 2 en 4 jaar oud bent.

And the travel continues

Mijn koffer inpakken was een ramp, en de stress ging weer gewoon verder, net als thuis bij het inpakken. Ik had doordat mijn vriend eerst in Nederland was wat spullen bij mijn vriend in de tas gedaan en way too much luggage De kilo's liepen op en ik was er al snel achter dat ik lang niet alles mee ging krijgen. Mijn vriend had speciaal voor mij een hele zware weegschaal van het cafe naar zijn huis getild (sorry ik ben moeilijk, maar zo lief, thanx schatje). Bagage bijkopen dan maar... Totdat ik erachter kwam dat dat 57 euro per kilo kostte (oh no, not even an option!). Er zat niks anders op dan één tas achter te laten en wat spullen uit mijn koffer te halen die ik niet nodig zou hebben. Te veel stress, drie keer de kamer uitlopen naar mijn vriend (waar ik toch niks aan had, hij hoorde me niet eens en zijn spelletje was net even iets belangrijker, wat me nog meer stres gaf maar wat ik begrijp want hij kon niks doen en ik deed moeilijk haha!), en een paar uur verder was ik dan eindelijk klaar. Bijna exact aan de maximum kilo's ruimbagage en handbagage, i did it !

De volgende dag gingen we naar het vliegveld (6.00 vertrek van huis) en alles verliep gelukkig vrij soepel. Enige probleem was dat ik mijn muziekbox in mijn koffer had gedaan en de mensen bij de bagagecheck zich afvroegen wat er in mijn koffer zat. Mijn koffer moest dus open en ik stond daar van: are you seriously or, or, or, are you kidding me ? NOway! En tot mijn grote geluk was mijn vriend bij me en kon hij het uitleggen waardoor ze het voor deze keer door de vingers zagen. Ik vergeet nooit meer dat dat dus een hoppar (ofzoiets) heet in het turks want bij het volgende vliegveld had het dus gekund dat ze er weer moeilijk over gingen doen (dus dat ik het moest uitleggen), wat gelukkig niet het geval was. Van Izmir (9.15) vloog ik dus naar Ankara en vanaf Ankara (13.45) vloog ik naar Doha. In Ankara heb ik in de tussentijd mijn andere gave cadeaus gekocht want wat koop je voor een 8 en 11 jarige die je niet kent en als je niet weet wat ze leuk vinden (?). Nou ik had het snel gevonden, een ring die je om je voet kan doen met een bal eraan (die je dan moet ronddraaien en waar je dan overheen springt, thuis bij de familie kwam ik erachter dat er licht in zat hoe cool), beiden een andere kleur. Voor de ouders had ik chocola gekocht met de Turkse geschiedenis achterop.

En dat ging makkelijk, heel makkelijk. Ik hoefde eigenlijk geen papieren te showen en alles werd geregeld. Mede doordat er al een bagagelabel aan mijn koffer zat van de eerste vlucht. Enige was dat ik in Ankara door de paspoortcontrole moest, dus netjes mijn paspoort gaf, en dat ik te horen kreeg: dit is geen paspoort. En ik stond daar natuurlijk van WAT? bedoel je... totdat hij erachter kwam dat hij mijn identiteitskaart moest hebben (waarschijnlijk omdat ik die gebruikt had bij binnenkomst van Turkije en hij daardoor alleen dat nummer kon vinden). Eenmaal op Doha airport aangekomen had ik genoeg tijd voordat mijn vlucht naar Melbourne zou vertrekken. En wat was dat gaaf ! Ik heb mijn ogen uitgekeken en het was net één groot luxe winkelcentrum. Ik heb nog nooit zo'n mooi vliegveld gezien. Tot in de details afgewerkt en super gave speelattributen voor kinderen (een soort poppetjes wat dan een glijbaan was enzo. hoe cool). Ook reed er een trein (waarschijnlijk voor personeel) bovenlangs, wat ik nog nooit gezien had binnen een vliegveld, hoe slim. Ik had dus mijn rondje gedaan en had alle tijd om even bij te komen, en gelukkig geen bagagestress meer (alleen mijn zware backpack). Terwijl ik daar dus zat, een beetje mensen kijken, en met mijn moeder aan het appen was kreeg ik al snel het berichtje: klopt het dat je vier uur vertraging hebt ? En ik zo van: nee niet dat ik weet ik zal het even checken (ja mijn moeder is up to date en volgt me overal, HA!). Dus ik naar dat bord waar de vluchten op stonden en pfieeuww 00.30 neehoor ik heb maar een half uur vertraging dus dat valt mee ! Totdat ik er snel achterkwam dat dat de vertrektijd was in plaats van de tijd van vertraging (eigenlijk 21.00 eerst dus ja, toch bijna vier uur vertraging) haha oepsie nouja ik was relaxed, geen stress meer, en had geen haast. Genoeg tijd om een plek voor mijn bagage te zoeken, een wereldstekker te kopen (dat is nou echt iets waar ik niks over gelezen heb en nooit bij stil gestaan had, maar gelukkig waren er op het vliegveld normale prijzen en had ik deze snel gevonden. Terwijl ik er daarna in australië achter kwam dat dit niet voor Europese stekkers was maar alleen usb, dus alleen mijn telefoon en geen föhn of stijltang. Maar dat was een zorg voor later) en me even om te kleden. Ik had inmiddels ook een super handig karretje, soort boodschappenkarretje, voor mijn bagage gevonden want ze hadden geen kluisjes (alleen voor personeel), maar blij dat ik was met mijn karretje Ik heb nog even lekker wat gegeten en het was alweer snel tijd om het vliegtuig in te gaan.

Het eerste vliegtuig was kapot dus vandaar de vertraging maar terwijl we toen in het tweede vliegtuig zaten kregen we eigenlijk al gelijk te horen dat er een lamp kapot was (are you kidding me... what you did in that whole 4 hours of delay !?) dus nog steeds geen startklaar vliegtuig. Het ging vanaf de eerste seconden ook enorm chaotisch en ik stond tien minuten lang met mijn zware backpack midden in het gangpad zonder enige ruimte voor mijn bagage terwijl iedereen maar doorliep, en niemand die mij ook maar even kon helpen (TOP!maar niet heus..). Geen prettige ervaring dus. Na twee uur wachten in het vliegtuig (ik sliep toen gelukkig), omdat ze de lamp van het vliegtuig probeerden te maken, kregen we toen alsnog te horen dat de vlucht gecanceld werd. Pak al je bagage maar weer op, we gaan uit het vliegtuig. En daar gingen we weer... Een hoop boze mensen, een manager die ruzie maakte met de gasten, vast op het vliegveld zonder vliegtuig, veel ouders met kinderen en veel mensen die om een hotel schreeuwden en ik zat daar van oké... er gaat niks veranderen maar grappig (eigenlijk bizar) hoe mensen reageren. Ik wist niet wat ik zag. Het verhaal waar de manager mee aankwam was: een hotel is bij minimaal acht uur vertraging en we hebben 'nog maar' zes uur vertraging. Dus we werden met z'n allen naar een restaurant gestuurd waar we konden aansluiten voor het lopend buffet.

Zaten we dan Wanneer we zouden gaan dat wisten we de eerste 3 tot 5 uur niet. Uiteindelijk was het bekend, ongeveer twee uur voordat de vlucht ging, dat de volgende vlucht om 8.15 uur zou gaan. Eindelijk ! 11.15 uur vertraging en 15 uur op één vliegveld vond ik inmiddels wel genoeg terwijl ik het hele vliegveld ondertussen gezien had en rondjes liep om mezelf wakker te houden. En dat verliep gelukkig allemaal veel soepeler. Ik heb al die tijd goed contact gehad met Richard (mijn hostdad) en ik had hem al ver van tevoren geappt dat ik niet wist wanneer ik aan zou komen (en dat hij goed moest blijven checken voordat hij van huis ging) maar dat dat niet die avond was waardoor hij gewoon kon gaan slapen, omdat ik waarschijnlijk pas de volgende ochtend aan zou komen. Online stond wel gewoon dat mijn vlucht aan zou komen dus Barbara (de hostmom) zei om negen uur 's avonds nog eens: wat nou als ze wel komt, en het is nog maar een uurtje(!). Maar we hadden goed contact via de app dus no worries. Ik had een fijne vlucht en het enige waar ik benieuwd naar was en me een beetje zorgen om maakte was het vliegveld in Melbourne. Zou het echt zo gaan als op televisie in border security en streng gecontroleerd worden ? Stel je voor dat ik mijn koffer open moet maken. Maar dat was helemaal niet het geval en ik kon overal weer zo doorlopen zonder ook maar mijn visa te laten zien (stond waarschijnlijk in de computer in het systeem). Al snel kwam mijn koffer en in de aankomsthal hadden we elkaar gelukkig gelijk gevonden. Richard stond me vrolijk op te wachten. Lekker vroeg (6.15 aankomst) ha! en daar gingen we. Het was dat mijn hostdad me zei dat ik aan de linkerkant kon instappen maar bijna was mijn eerste blunder gemaakt Ik vertelde hem dat me dat nog wel een keer zou overkomen. Mijn jetlag viel echt enorm mee want ik had in het vliegtuig redelijk kunnen slapen omdat ik toen inmiddels 27 uur wakker was met twee uurtjes slaap. En dat was dezelfde tijd in Australië (nacht) natuurlijk (enige voordeel van de vertraging). Daardoor moest ik mezelf wel de hele dag wakker houden na aankomst, wat aan het eind van de dag wel moeilijk werd, om mezelf in het 'normale' ritme te plaatsen. Maarja als moe zijn het enige is, dan valt het allemaal nog wel mee.

Thuis aangekomen hadden we vervolgens wat gegeten (en hoorde ik gelijk een raar geluid, wat dus een vogel bleek te zijn), had ik de cadeautjes gegeven (wat ze enorm leuk vonden, helemaal geslaagd) en even lekker gedoucht. Helemaal klaar om gelijk naar het winkelcentrum te gaan met z'n allen. Ik werd ook gelijk gevraagd of ik alvast wilde rijden (ja, waarom ook niet) dus we gingen met twee auto's. Goed om meteen te doen. Alles werd uitgelegd en verteld maar het is uiteraard wel enorm wennen om ineens links te rijden. Het gekke is dat je hele lichaam naar rechts wil maar dat je links moet denken. Dat ging dus redelijk goed ondanks dat het wennen was en ik was blij dat ik eindelijk weer kon rijden. Mijn bankrekening was snel geopend en vervolgens hadden we een soort smoothie gehaald. Daarna zijn we opgesplitst en ben ik met Richard en de kinderen naar de vodafone winkel gegaan om een simkaart, en een abbonement, te regelen. Toen ik vroeg of dat wel kon omdat mijn telefoon in Nederland gekocht was kwamen ze erachter dat er een simlock op mijn telefoon zat waardoor ik hem eerst simlockvrij moest laten maken door de winkel waar ik hem gekocht had. Dat kon helaas niet gelijk omdat het in nederland nacht was en de winkel dus dicht was maar dat zou met een belletje of een mailtje geregeld kunnen worden. Zorg voor later. Thuis hebben we weer wat gegeten en na een uurtje rust waarin ik mezelf dus wakker probeerde te houden en half in slaap viel gingen we gelukkig lekker naar buiten. Op pad voor de eerste bikeride (fietsen). En wat was dat mooi ! Ik heb de Kaketoes gezien (die vliegen hier by the way gewoon rond en maken soms ruzie, zo grappig), ik heb kangoeroes gezien en een hoop andere vogels en papegaaien. Een geslaagde eerste dag dus.

Mijn hostparents hadden me trouwens een taart uit laten zoeken in het winkelcentrum om me te verwelkomen. Een Franse cheesecake, zo lekker maar ook heel machtig

De volgende ochtend (zondag) was ik al vroeg wakker maar voelde ik me gelukkig al wel stukken beter. Het was tijd om alle routes te rijden want maandag was gewoon mijn eerste werkdag. En hoe gek! Ik voelde me weer alsof ik de eerste rijles had, maar het was hartstikke fijn dat Barbara me alles uitlegde en liet zien. Ook had ik navigatie waar alle plaatsen in stonden (alleen was deze niet up to date en moest ik op sommige punten dan weer niet luisteren naar de navigatie, om het even lekker ingewikkeld te maken ). Dit alles gaf me een goed en veilig gevoel. Het gekke hier is dat je heel veel verschillende stoplichten hebt! Dus als je mag gaan en bijvoorbeeld naar rechts gaat op een kruising staat daar weer een stoplicht die op rood staat maar die is dan niet voor mij maar voor een andere rij auto's die staat te wachten (heel verwarrend soms en die maandag dat ik die jongen voor het eerst naar de bushalte bracht dacht ik dus ook dat ik door rood reed). Daarnaast heb je heel veel hoofdwegen waar je moeilijk op komt als je van een zijweg komt. Goed uitkijken dus en GEDULD (neem gerust een half uur extra de tijd als je ergens op tijd moet zijn want dat drukke verkeer is soms echt een ramp, en niet heel handig geregeld soms). Tussendoor waren we even thuis om wat te eten en Richard had heerlijke taco's gemaakt.

De eerste week

De eerste week ging hartstikke goed en was me alles meegevallen. Enige probleem was dat ik mijn telefoon, simkaart, nog moest regelen doordat ze me in het winkelcentrum verteld hadden dat er een simlock op mijn telefoon zat. Maandagavond kon ik dus pas contact opnemen met Nederland (T-mobile winkel waar ik mijn telefoon gekocht had) om mijn toestel simlockvrij te laten maken, omdat het in Nederland tien uur eerder is qua tijd. Gek genoeg kreeg ik vervolgens te horen dat er helemaal geen simlock op mijn telefoon zat, dus dat ik hier gewoon een simkaart kon kopen om te gebruiken. Dat was fijn alleen had ik het volgende probleem, namelijk dat mijn simkaart het niet meer deed sinds de dag dat ze (in de telefoonwinkel in het winkelcentrum) mijn simkaart hadden verwijdert en opnieuw geplaatst hadden (dat was al gelijk in de winkel maar ik dacht: zal wel, komt goed hij deed het voorheen dus... 'loopt winkel uit, wat ik dus beter niet had kunnen doen'). Via de chat (met T-mobile, werkt altijd fantastisch ! Behalve als de verbinding onverwachts weg is, wat ik dus weer had, en je chat dus afsluit waardoor je opnieuw heeel lang moet wachten totdat je aan de beurt bent en opnieuw je verhaal moet doen) vertelde ze me dus dat het niet mijn simkaart was maar mijn telefoon (fijn! daardoor dachten ze in de winkel dus waarschijnlijk dat er een simlock op zat, ze hadden mijn telefoon gesloopt ). Het advies was dus om eerst mijn telefoon te resetten naar fabrieksinstellingen (waardoor je echt alles kwijtraakt) en als dat niet werkte contact op te nemen met LG (merk van mijn telefoon). Fantastisch (NOT), de eerste dag en vrije uren van mijn week waren dus gevuld met het overzetten van alle foto's op de externe opslag (via mijn laptop), apps opschrijven en notities opschrijven. Pfff (met in mijn achterhoofd zo'n sterk gevoel van: dit gaat niet werken) en inderdaad... dat hielp niet en dat was allemaal voor niks. Plus dat ik er na een paar seconden al achterkwam, terwijl ik al op fabrieksinstellingen resetten had gedrukt, dat ik mijn telefoonnummers niet had opgeschreven. Dat kon er ook nog wel bij, fijn ! Mijn enige hoop was nog mijn whatsapp, backup met alle gesprekken, maar ik wist ook niet of ik dan nog de gesprekken en nummers zou hebben (wat gelukkig uiteindelijk wel het geval was waardoor ik de meest belangrijke nummers heb). Het volgende wat ik dus gedaan heb is contact opnemen met LG (ik was erachter gekomen dat ik nog fabrieksgarantie had op mijn telefoon, binnen de eerste twee jaar na aankoop) maar die vertelde mij dat mijn garantie alleen in Nederland geldig was en niet in Australië (oké apart, en dan ben je een wereldwijd bedrijf ?). Klaar was ik dus en er zat niks anders op dan op zoek te gaan naar een reparatiewinkel. Als dat te duur was of moeilijk was zou ik toch echt een nieuwe telefoon hier moeten kopen. In die tijd gebruikte ik de telefoon van mijn hostdad zodat ik wel bereikbaar was en zodat ik wel kon bellen als er wat was. De volgende dag wilde ik dus naar een reparatiewinkel die ik via google maps gevonden had, maar ik kon ze niet bereiken en ik kon geen website vinden dus ik wist niet zeker of ze daar nog wel zaten of nog wel bestonden. Nouja ik probeer het gewoon te regelen dacht ik. Kinderen dus naar de bus en naar school gebracht, vader naar de bushalte gebracht (die ging de eerste week mee om Ala naar school te brengen zodat hij me kon voorstellen aan de leraressen op school) en op naar de winkel. Eerst wilde ik binnen kijken bij Pines, dat is de plaats (een klein winkelcentrum) waar die vader met de bus gaat als hij de bus niet vanaf huis neemt maar als ik hem afzet bij de bushalte. Wie weet hebben ze daar een winkel voor reparatie of kunnen ze me meer vertellen, dacht ik. Ook was daar dezelfde winkel als waar ik voorheen (alleen op een andere locatie) geweest was en waar ik al een keer eerder binnen was gelopen. Die man had me toen die keer eerder verteld dat het niet mijn telefoon was maar mijn simkaart en dat een Australische simkaart gewoon moest werken als de simlock eraf was. Ik vertelde hem dus over mijn chat en dat ze zeiden dat het toch echt mijn telefoon was enz. Vervolgens werd me dus gevraagd om te gaan zitten en wilde hij me helpen. Nadat hij mijn simkaart in een ander toestel had geplaatst bleek gelukkig inderdaad dat de simkaart nog gewoon werkte. Een opluchting maar nog steeds het probleem: mijn telefoon. Terwijl we aan de praat raakten en hij mij met alles wilde helpen bleek dat ik de eigenaar had getroffen. Dat was een geluk... alles ging met no worries, en een vriendelijk gebaar (soort buiging typisch chinees geloof ik) en alles werd vriendelijk verholpen. Mijn abbonement werd in orde gemaakt (eerder in de andere winkel van hetzelfde bedrijf 50 AUD 6gb internet en nu 36 AUD 15gb internet) met een flinke (studenten)korting (volg je een studie? uhh nee ik werk, oke ! no worries), waarop ik zei: uhhm ja maar het probleem is mijn telefoon (no worries !), ik kreeg een telefoon aangeboden (gratis omdat hij stuk was aan de achterkant, maar het werkte en blijer kon je mij niet maken op dat moment) en ik kreeg een gratis hoesje voor de telefoon van mijn hostdad (ik zei tegen hem: ik ben blij als ik deze telefoon niet meer heb want ik ben bang dat ik hem per ongeluk kapot maak waarop het weer was: no worries ! en hij pakt zo een nieuw hoesje voor mij uit, uit de verpakking). Wouw in een woord: fantastisch ! De mensen zijn zo vriendelijk en ik dacht is dat nou echt typisch Australisch ? (Barbara vertelde me dat dat vaak de mensen zijn die veel gereisd hebben). Er kwam zelfs een vrouw naar me toe in de winkel, nadat ze al tien minuten in de winkel liep, om te zeggen dat het haar speet dat ze ons daarvoor stoorde omdat ze één ding vroeg en wilde weten (iets wat in Nederland heel normaal is) terwijl de eigenaar alleen in de winkel was terwijl hij mij hielp, en de andere persoon pauze had. Mijn dag was gemaakt en ik wist even niet wat ik had meegemaakt. Ik ging zelfs al met telefoon de winkel uit toen ik nog andere papieren thuis moest ophalen om mijn abonnement in orde te maken, dat was allemaal geen probleem. Problems solved !

De weekenden

De weekenden wil het gezin me graag meenemen en veel dingen laten zien. We (ik samen met Barbara en Ala omdat Patrick een speelafspraak had thuis en zij samen met Richard op pad zouden gaan) zijn dit weekend (zaterdag) naar een soort dierentuin geweest (het was niet echt een dierentuin maar het leek er wel op) waar ze kangoeroes en koala's, en nog veel meer dieren, hadden. Super gaaf, ik vond de koala's er erg schattig uitzien en de schildpadden met een lange nek vond ik erg bijzonder. De zondag zijn we met z'n allen naar een park geweest, waar een hele grote dam was. Mijn hostparents hadden sandwiches meegenomen en die hebben we daar in het park lekker opgegeten. Daarna hebben we een lange wandeling gemaakt over de dam en in de omgeving.

Het gezin

Barbara (moeder), Richard (vader), Patrick (11) en Alicia (Ala 8)

Het gezin wat ik nu heb is super leuk en de klik was er gelijk, ondanks dat de kinderen wat ouder zijn (meisje van 8 en jongen van 11). Ik kan alles aan ze vragen en als er wat is helpen ze me graag. Die moeder had zelfs in de eerste dagen dat ik er was nog even shampoo voor me gekocht. Hoe lief ! Moeder komt uit Polen, vader komt uit Nieuw Zeeland, ze hebben elkaar ontmoet in Engeland, de kinderen zijn geboren in Ierland en nu wonen ze dus in Australië.

Mijn werkweek

Mijn werkdagen zijn vaak hetzelfde maar ook altijd net even anders, in het weekend dat ik gekomen ben hebben we alles goed opgeschreven en een heel schema gemaakt. Dat is dus als volgt:

7-9 uur 's ochtends, ik breng Patrick naar de bushalte, ga terug naar huis, (schuif aan bij het) ontbijt met Ala (dan is Richard nog thuis en Barbara inmiddels naar het werk gegaan) terwijl ze zich daarna klaarmaakt (tanden poetst boven en omkleed), doe Ala haar haar netjes voor school (ze was helemaal blij met haar vlechtjes yaay!) en breng Ala naar school. Dan ben ik klaar en kan ik naar huis of lekker weg.

In de tussentijd doe ik vaak wat kleine dingetjes, de extra taken, zoals de bedden netjes opmaken, schooluniformen en sportkleding strijken (ja ik heb leren strijken mensen, het is hier belangrijk dat de kinderen er goed en slim uitzien op school), was opvouwen van de kinderen (de kleding wassen doet die moeder ook zelf en hoef ik dus nooit te doen), de kleding voor de volgende dag klaarleggen en de vaatwasser in en uitruimen. De auto mag ik zelf ook in die tijd voor privé gebruiken hartstikke fijn.

15.00-18/19.00 's middags/'s avonds, ik haal Ala op van school, we rijden naar huis, Ala kleed zich om en ik maak eten klaar (opwarmen want 's middags eten we warm en dan eten we 's avonds nog wat fruit, de ouders koken alles en ik hoef niet te koken), we hebben dan 20 minuten thuis en rijden vervolgens weer gauw naar de bushalte om Patrick op te halen, daarna weer naar huis en dan eet ik wat met Patrick.

Op dinsdag is het verschil dat Ala na school gelijk naar creative writing moet, dus dan neem ik het eten opgewarmd mee en eet ze in de auto. Ik haal dan in de tussentijd (wanneer Ala bij creative writing is) Patrick op van de bushalte en dan halen we Ala weer op van creative writing. Daarna gaan we naar huis.

Op vrijdag is het verschil dat Ala zich na school omkleed voor het zwemmen, haar badpak aantrekt onder haar gewone kleding, en dat we vervolgens, nadat we Patrick hebben opgehaald van de bushalte, met z'n allen naar de zwemles van Ala gaan. Daarna gaan we naar huis.

The end

Yes er is een eind, eindelijk ! En ik ben blij dat ik voorlopig klaar ben met schrijven. Leuk dat je mijn, zoals ik zei heeeeleee lange, blog gelezen hebt en tot de volgende blog.

Bye,

Melanie