Hallo allemaal,

Gisteren was Ala een dagje (extra) vrij van school. Ze was 's nachts wakker geworden en was niet lekker, of eigenlijk een beetje ziek. Toch was ze de ochtend wel op tijd wakker en leek ze zich goed te voelen. Ik stelde daarom voor om een filmpje te kijken en rustig aan te doen. Omdat ze zich goed leek te voelen had ik het idee om naar de bioscoop te gaan, in plaats van thuis op de bank een film te kijken. Op die manier waren we toch niet intensief bezig maar toch even lekker weg... dacht ik. Uit voorzorg had ik de film een uur later geboekt omdat we dan nog iets meer tijd thuis hadden en niet hoefden te haasten. Zo konden we ons nog even klaarmaken, en opruimen. Maar uiteindelijk, ja je raad het waarschijnlijk al, waren we toch aan de late kant en moesten we de supermarkt inrennen om nog even snel wat lekkers te kunnen halen (gelukkig ging Ala meteen akkoord met de m&m's toen ik dat voorstelde en wist ze deze meteen te vinden). Het werd een race tegen de klok om op tijd te komen en eenmaal aangekomen, nadat we de auto geparkeerd hadden en al te laat waren, konden we de hele bioscoop niet eens vinden. Had ik weer... Na flink rennen (arme Ala en ze was al niet topfit ) en vragen (het bleek IN het enorm grote winkelcentrum te zijn helemaal aan de andere kant) waren we een kwartier later gelukkig toch in de bioscoop. En nog eens op tijd voor de film ook ! We zaten met twee andere mensen in de bioscoop dus we hadden alle rust en alle ruimte. De film die Ala gekozen had was Peter Rabbit (yes ! ik ben al fan van het boek sinds ik deze bij mijn oma gezien heb, dus dat we naar deze film gingen vond ik helemaal leuk). En wat was deze film mooi ! De beelden, de muziek en de grappige maar ook zielige stukjes. Een aanrader voor elke leeftijd.

Toen de film afgelopen was hebben we nog even in het winkelcentrum gelopen maar Ala voelde zich weer wat minder goed. Ook merkte ik dat het vrij lastig is om gewoon even rustig in de winkel te kijken met een 8-jarige die nergens van af kan blijven en geen geduld heeft (misschien wilde ze graag naar huis omdat ze niet zo fit was, snap ik, het was niet het beste moment)

Ohja we waren ook nog eens de parkeerplaats kwijt Na heel wat (zelfde) rondjes winkelcentrum en navigatieborden (ze hebben hier hele handige grote schermen waar je precies kan zoeken wat je nodig hebt, zo ook de parkeerplaats) hadden we na 20 minuten eindelijk de auto gevonden (thankgod, arme Ala !). We kwamen steeds uit bij de gele parkeerplaatsen maar wij stonden bij de blauwe parkeerplaats geparkeerd (ik maak altijd een foto met mijn telefoon van waar ik sta en de omgeving om terug te kijken en het niet te vergeten). Wat bleek, ook dit was aan de hele andere kant van het winkelcentrum (pfff).

Vandaag was het Patrick zijn vrije dag. Ala voelde zich gelukkig beter en was blij dat ze naar school kon voor de excursie die ze zouden gaan doen. Ze had hier erg naar uitgekeken. Patrick wilde vandaag niks doen en had het idee om een cake te maken. Prima, en voor mij wel even lekker om thuis te zijn en mijn blog te schrijven en foto's bij te werken. Patrick hoor en zie je de hele dag niet en is tevreden met zijn computer en zijn games. Heerlijk relaxed dagje dus... totdat we Ala op moesten halen van school. Ik had Patrick een uur van tevoren gevraagd wanneer hij wilde eten en gezegd dat we over een uur weg zouden gaan om Ala op te halen. Hij wilde later eten en de cake wilde hij ook nog niet maken. Oké. Na een half uur vertelde ik hem nog eens dat we over een half uur weg zouden gaan en dat hij pas laat zou eten omdat we Ala na school naar creative writing zouden brengen en moesten wachten tot ze klaar was om daarna naar huis te gaan. Ik vroeg hem nogmaals of hij zeker was dat hij later wilde eten. Op naar school dacht ik dus. Ik maakte Ala haar eten warm om mee te nemen (Ala eet dinsdag altijd in de auto omdat ze vanuit school gelijk door moet naar creative writing) en dacht zelf ook nog even snel te kunnen eten. Dit was echter niet het geval want Patrick besloot tien minuten van tevoren naar beneden te rennen en zijn cake te maken en ondertussen ook nog even om dinner te vragen oké... dacht ik toen (hij wordt namelijk 'nog' vervelender als hij trek heeft, dus om dat te voorkomen). Mijn net opgewarmde eten ging dus naar Patrick en ik besloot een appeltje mee te nemen omdat ik inmiddels behoorlijk trek had (zo gaat dat als je met kinderen te maken hebt, opofferen soms). Het was inmiddels al vijf minuten later dan de tijd dat we weg moesten en terwijl ik Patrick zei dat hij het eten in de auto moest opeten was het alleen maar: 'No, i will not eat in the car, it's fine, it's fine, i will eat now'. Ondertussen was ik behoorlijk gestrest en voelde ik me schuldig dat Ala moest wachten (ik ben vorige week twee keer te laat gekomen oeps ). Gelukkig was Ala goed gehumeurd en vrolijk als altijd.

Op naar creative writing dus, maarja wat doe je als je geen navigatie hebt (deze lag nog in de auto van moeder) en het adres thuis hebt liggen ? NOOO. En we waren al laat natuurlijk. Ik dus nog steeds gestrest, het adres zoeken wat ik de eerste tien minuten niet kon vinden, moeder opbellen die niet opnam en op de achterbank het commentaar van Patrick aan moeten horen (just go home, just go home, heeel irritant). Toen ik het adres eindelijk gevonden had, thanx google maps history (techniek van tegenwoordig), dus snel op weg naar creative writing. Just on time ! met het geluk dat er weinig verkeer was, dat is normaal wel anders. En toen, een leeg lokaal Ohja, er was geen creative writing vandaag (Ala had dat een week geleden gezegd maarja een week, er gebeurd veel in een week) ! En gewoon ook allemaal vergeten. We waren niet de enige want er waren meer kinderen die gekomen waren terwijl het vandaag niet was. Iets met communicatie naar ouders ? Barbara vertelde me dat er alleen gecommuniceerd word als er betaald moet worden. Klonk me erg bekend (iets met Nederland ?). Geluk bij een 'ongeluk' was dan weer wel dat ik nu geen uur met Patrick hoefde te wachten.

Moe maar voldaan na deze hectische dag, tijd om te gaan slapen. Weltrusten !

Tot de volgende blog !

Melanie